Piszemy o wszystkim co nam się tak naprawdę nie podoba i z czego jesteśmy niezadowoleni

Tu można pisać o wszystkim co nam się nie podoba i co byśmy chcieli zmienić

Ogłoszenie

Na Forum piszemy w miarę kulturalnie nie ubliżamy piszącym .Nie używamy wulgarnych słów .Nie wstawiamy Reklam .Możemy politykować i się sprzeczać wyrażać swoje opinie o innych .Jak będziesz miły i uprzejmy to przekonasz się że świat nie jest taki zły . Uśmiechnij Się Jutro Będzie Lepiej . Pajacyk, Wspieraj Dobro, Okruszek, Polskie Serce, Habitat, Pusta Miska, Wyklikaj Żywność - Kliknij i Pomóż

#1 2012-01-23 01:50:24

 Irena Anna C

Administrator

7029924
Call me!
Skąd: Warszawa
Zarejestrowany: 2011-07-26
Posty: 72

Mroczna strona Martina N.

Mroczna strona Martina
Hans Holzhaider / Süddeutsche Zeitung
http://m.onet.pl/_m/6732a3a5c16e6ea7f788d08d5fff5e4a,46,1.jpg
Fot. Getty Images/FPM
Pedagog Martin N. udawał przed dziećmi dobrego kumpla. Był miły, wesoły i opiekuńczy, niczym starszy brat. Dopiero nocą ujawniał mroczną stronę swojej osobowości i urządzał polowania na chłopców. Trzech malców nie przeżyło spotkania z pedofilem. Morderca pozostawał bezkarny przez 20 lat. Wreszcie "mężczyzna w masce" stanął przed sądem.

26-letni świadek Martin W. jest dekarzem. Miał 10 lat i osiem miesięcy, gdy w nocy 22 października 1995 roku złożył mu niespodziewaną wizytę "mężczyzna w masce". - Obudziłem się i zobaczyłem, że ktoś stoi przy moim łóżku - zeznaje. Rodzina W. mieszkała w domku szeregowym w Bremie. Pokój Martina znajdował się na pierwszym piętrze, obok sypialni matki. Chłopiec spał na dole łóżka piętrowego. Górne posłanie zajmował samochodowy tor wyścigowy firmy Carrera. Obok brata leżała  młodsza siostra. Zazwyczaj spała ze starszą siostrą, ale tego dnia nie nocowała w domu. Dziewczynka bała się sama zasnąć  i położyła się do łóżka brata. - Pokój tonął w  ciemnościach. Mrok  rozpraszało tylko podświetlane radio z budzikiem. Zauważyłem zarysy postaci. Próbowałem krzyczeć, ale nie potrafiłem wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Nieznajomy zaczął mnie obmacywać. Ciągle powtarzał: ”Nie bój się, nie zrobię ci krzywdy.” Wreszcie uszczypnąłem siostrę w pośladek. Ciszę rozdarł przeraźliwy krzyk siostry. Mężczyzna skoczył na równe nogi, wyrżnął głową w szafę i rzucił się do ucieczki. Nadbiegła matka i zobaczyła cień umykający po schodach.

- Czy nocne spotkanie odbiło się na pańskiej psychice? - pyta Behrend Appelkamp, przewodniczący składu sędziowskiego. - Przez długi czas chodziłem do młodzieżowej poradni zdrowia psychicznego - odpowiada Martin W. - Nie sposób zapomnieć czegoś takiego. - A co pan czuje dzisiaj? - dopytuje się sędzia. - Nocna zjawa przybrała realne oblicze. Wreszcie mogę uporać się z przeżytą traumą.


Koszmar z dzieciństwa ma rysy i nazwisko konkretnego człowieka. Kilka dni temu Martin N. skończył 41 lat. Postawny mężczyzna mierzy ponad 1,90 metra wzrostu. Ze starych fotografii zerka facet o charakterystycznej owalnej twarzy i chłopięcym uśmiechu. Dzieci, którymi opiekował się na koloniach i obozach sportowych, opisują go jako przeuroczego wychowawcę, równego kumpla, miłego, zabawnego, opiekuńczego, niczym starszy brat. Proces przed sądem okręgowym w Stade zerwał z oskarżonego maskę przyjaciela młodzieży. Twarz Martina N. skrywa długa, rozwichrzona broda. Ze wzrokiem wbitym w podłogę przysłuchuje się zeznaniom składanym przez kolejne ofiary.

Marco B. nie pojawił się na rozprawie. Miał zaledwie osiem lat, gdy w 1999 roku "mężczyzna w masce" wtargnął do jego sypialni. Obecnie Marco B. ma 20 lat, ale do dzisiaj nie potrafi otrząsnąć się z doznanej traumy. Matka chłopaka napisała do sądu następujący list: "Marco nie czuje się psychicznie na siłach, aby zeznawać przeciwko swemu oprawcy. Wreszcie po wielu latach osiągnął upragniony spokój. Pojawienie się na rozprawie mogłoby zaburzyć jego równowagę psychiczną". Za zgodą wszystkich stron sąd odczytuje zeznania Marco B. złożone we wrześniu 2000 roku, ponad rok od opisywanego wydarzenia. Uczeń czwartej klasy podstawówki pojechał z klasą na "zieloną szkołę" do Wulsbüttel, miejscowości położonej w połowie drogi między Bremą i Bremerhaven. "W nocy obudził mnie wychowawca. Wziął na ręce i zaniósł do piwnicy. Rozebrał do naga, postawił na schodach, obmacywał i fotografował. Na koniec zagroził, że zabije mnie i moich rodziców, jeżeli pisnę choć jedno słowo. Nie miałem odwagi opowiedzieć któremuś z wychowawców o incydencie, bo nie zapamiętałem twarzy oprawcy. Po przyjeździe do domu wszystko dusiłem w sobie. Bałem się, że nieznajomy wyrządzi krzywdę moim najbliższym".

Mimo upływu czasu 28-letni Sebastian H. spedytor z zawodu, nie potrafi znaleźć słów, opisujących grozę tamtego wydarzenia. - Pewnego jesiennego dnia, około godziny 21.00 ktoś zadzwonił do drzwi. W progu stał zamaskowany mężczyzna - wspomina.

Troje dzieci nigdy nie złoży zeznań
- Czy coś panu zrobił? - pyta sędzia. - Tak - odpowiada świadek i zapada w głębokie milczenie. - Trudno panu opisać wydarzenia tamtego wieczoru? - sędzia nie daje za wygraną. - Tak, zdecydowanie tak - odpowiada Sebastian H. Przewodniczący odczytuje wcześniejsze zeznanie ofiary. "Prosił pan, aby nieznajomy nie zrobił panu krzywdy. Wtedy on miał odpowiedzieć: "Chcę cię tylko trochę podotykać. Czy tak?" - Tak. Na szczęście pojawiła się matka i spłoszyła napastnika - kończy zeznania Sebastian H.

28-letni Devent Y. opowiada, jak pojechał na "zieloną szkołę" i pewnej nocy obudził go mężczyzna myszkujący z latarką po sypialni. – Najpierw stanął przy łóżku kolegi, potem podszedł do mnie. Ściągnął mi spodnie od piżamy i zaczął obmacywać w okolicach krocza. Następnego ranka poskarżyłem się nauczycielce. Poradziła, abyśmy przed zaśnięciem nie opowiadali za dużo historii o duchach. Nikt nam nie uwierzył.

Igor B. 27-letni student: – Wziął mnie na ręce i zaniósł do jakiegoś ciemnego pomieszczenia. Kazał się dotykać po przyrodzeniu. Gdy zacząłem płakać, zapytał, co się stało. Powiedziałem, że muszę iść do toalety. Wtedy pozwolił mi odejść. Zwierzyłem się nauczycielce. Wprawdzie natychmiast zadzwoniła do rodziców, ale złożyła wszystko na karb sennego koszmaru. Przekonywała, że osoby postronne nie mają wstępu do budynku.

Troje dzieci nigdy nie złoży zeznań - 13-letni Stefan Jahr, 8-letni Dennis Rostel i 9-letni Dennis Klein zostali zamordowani. Martin N. udusił ich gołymi rękami. Śledczy uważają, że mężczyzna ma na sumieniu więcej zabójstw, ale przyznał się tylko do trzech zbrodni. Ulrich i Petra Jahr, rodzice Stefana, prawdopodobnie pierwszej ofiary "mężczyzny w masce", uczestniczą w procesie w charakterze oskarżycieli posiłkowych.


Stefan zniknął 31 marca 1992 roku ze szkoły z internatem w Scheeßel, 12-tysięcznej miejscowości, położonej przy linii kolejowej Brema-Hamburg. Chłopiec cierpiał na epilepsję, miał kłopoty z nawiązywaniem kontaktów z rówieśnikami i rodzice zdecydowali się umieścić syna w szkole z internatem. - Szybko zaadoptował się w nowym otoczeniu - wspomina ojciec. W grudniu 1991 roku lekarz pozwolił odstawić leki przeciwpadaczkowe. - Stefan był bardziej zrównoważony i spokojny. Z naszego punktu widzenia stan zdrowia syna uległ znaczącej poprawie - dodaje Ulrich Jahr. Stefan spał w dwuosobowym pokoju na parterze. O godzinie 21.00 w internacie obowiązywała cisza nocna. Feralnego wieczoru dyrektorka usłyszała około 21.30 rozmowę dochodzącą z pokoju Stefana. Drzwi do sypialni były zamknięte na klucz. Wychowawczyni zapukała, drzwi otworzył Stefan, wyjaśnił, że właśnie zamierzał położyć się spać. Chwilę później dyrektorka stwierdziła, że wbrew regulaminowi drzwi do sypialni chłopców znowu były zamknięte od środka na klucz. Pani pedagog surowo upomniała chłopców i skonfiskowała klucz. Następnego dnia, o wpół do szóstej rano kolega Stefana zauważył, że chłopiec zniknął. W pokoju wypoczynkowym znaleziono na stole piżamę Stefana, okno było otwarte na oścież. - Jego rzeczy leżały nietknięte - podręczny plecak z batonikami i plastikowym bidonem na napoje, kurtka z sześcioma markami w kieszeni - wylicza ojciec. Brakowało jedynie butów i dżinsów. - Doszliśmy do wniosku, że ktoś wywabił syna z budynku - opowiada Ulrich Jahr. - Długi czas policja obstawała przy innej wersji wydarzeń.

Po upływie miesiąca, 3 maja przypadkowi spacerowicze odkryli zwłoki Stefana, zakopane na jednej z wydm w rezerwacie przyrody w Verden. Chłopiec miał ręce związane na plecach. - Początkowo myśleliśmy, że syn uciekł z internatu, choć nie bardzo rozumieliśmy motywy jego decyzji - mówi ojciec. - To był najgorszy okres w moim życiu. Po odnalezieniu ciała - jeżeli mogę tak powiedzieć - odczułem ulgę, że wreszcie skończył się czas wyczekiwania i niepewności. Chciałem za wszelką cenę dowiedzieć się, co naprawdę wydarzyło się tamtej nocy - stwierdza pan Jahr. Tymczasem dochodzenie utknęło w martwym punkcie. Wtedy ojciec zaangażował renomowanego adwokata z Hamburga, aby dokładnie przeanalizował akta śledztwa. Ulrich Jahr zlecił także nową ekspertyzę w celu ustalenia przyczyny zgonu syna. Wszystko na próżno, żaden ślad nie naprowadził na trop sprawcy.

W nocy, 24 lipca 1995 roku ośmioletni Dennis Rostel rozpłynął się jak kamfora z obozu namiotowego w Selker Noor koło Szlezwiku. Zwłoki chłopca odnaleziono dwa tygodnie później na wydmie, niedaleko duńskiego miasta Holstebro. – Byłem zaszokowany, że chłopiec zniknął w niemalże identyczny sposób, co Stefan - przyznaje ojciec. - Od razu pomyślałem, że chodzi o tego samego sprawcę. Podzieliłem się podejrzeniami ze śledczymi, ale żaden nie dał wiary mojej hipotezie. Dopiero w 2011 roku, po nagłośnieniu w mediach zabójstwa  Dennisa Kleina, nagle ekipa dochodzeniowa zaczęła twierdzić, że chodzi o seryjnego mordercę. Ulrich Jahr nie ukrywa rozgoryczenia faktem, że policji zajęło tak dużo czasu schwytanie sprawcy.

Dennis Klein zniknął w dniu 4 września 2001 roku z budynku ”zielonej szkoły” w  Wulsbüttel, gdzie dwa lata wcześniej Martin N. molestował Marco B. Po upływie dwóch tygodni grzybiarz znalazł zwłoki Dennisa Kleina w pobliżu miejscowości Kirchtimke, oddalonej 40 kilometrów od Wulsbüttel. Dopiero teraz policja powołała specjalną grupę dochodzeniową i dostrzegła związek między zabójstwami trzech chłopców, a opowieściami o ”mężczyźnie w masce”, składającym nocne wizyty w obozach, ośrodkach kolonijnych i prywatnych domach. Do śledztwa włączono nadkomisarza policji kryminalnej Alexandra Horna z Monachium, niezwykle doświadczonego analityka i profilera. Wkrótce policja opracowała szczegółowy portret psychologiczny seryjnego mordercy. W przekonaniu śledczych był mężczyzną w przedziele wiekowym 30-40 lat, o wysokim współczynniku inteligencji, ze skłonnościami pedofilskimi, posiadał duże doświadczenie w pracy z dziećmi - być może z racji wykonywanego zawodu, a do tego miał znakomitą orientację w terenie, gdzie dokonywał zbrodni, a do tego potrafił szybko się przemieszczać i był świetnie zintegrowany w swoim środowisku.

Nawet najlepszy profil sprawcy okazuje się bezużyteczny, jeżeli brakuje podejrzanego. W grudniu 2007 roku ekipa dochodzeniowa natrafa na mężczyznę zadziwiająco pasującego do profilu poszukiwanego mordercy. W przeszłości policja dwa razy prowadziła postępowanie wyjaśniające przeciwko Martinowi N. z powodu molestowania nieletnich chłopców. Pierwsze dochodzenie miało miejsce w 1994 roku  w Bremie, a drugie w 2004 roku w Hamburgu. W obydwu przypadkach śledztwo zamknięto z braku dowodów. Tym razem poszlaki są na tyle przekonywujące, że policja postanawia przesłuchać Martin N. Mężczyzna chętnie współpracuje ze śledczymi. Udziela obszernych informacji o swoim życiu - maturze, zastępczej służbie wojskowej, studiach na wydziale matematyki, fizyki i pedagogiki społecznej, pracy wychowawcy i pedagoga. Okazuje się, że przez cztery lata sprawował opiekę prawną nad 12-letnim chłopcem na zlecenie bremeńskiego urzędu ds. młodzieży. W miejscu pracy Martin N. zachowuje się bez zarzutu. Nie udaje się znaleźć dowodów łączących przypadki molestowania i zabójstwa trzech chłopców.

"Mężczyzna w masce" złożył mu wizytę
Wtedy śledczy jeszcze nie wiedzieli, że w magazynie dowodów rzeczowych hamburskiej policji znajduje się twardy dysk, zabezpieczony podczas rewizji w mieszkaniu Martina N.. Policja prowadziła przeciwko niemu śledztw w sprawie podejrzenia o szantaż. W 2007 roku pedagoga skazano na 10 miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu. Na twardym dysku zapisano tysiące zdjęć z nagimi dziećmi. Dotychczas funkcjonariusze grupy dochodzeniowej nie widzieli powodu, aby dokładnie przeanalizować zarekwirowany materiał. W tamtym czasie Martin N. był jednym z 1500 potencjalnych podejrzanych, prawie każdy z nich posiadał w swoim komputerze zdjęcia nagich chłopców. I tak Martin N. ponownie znalazł się na wolności.

Tymczasem Martin W., któremu "mężczyzna w masce" złożył w październiku 1995 roku wizytę w domu rodziców w Bremie, dokładnie śledził doniesienia prasowe  na temat postępów śledztwa w sprawie zabójstw trzech chłopców. Na początku lutego 2011 roku siedząc przed komputerem nagle przypomina sobie istotny szczegół: otóż kilka tygodni przed traumatycznym wydarzeniem pojechał na obóz wakacyjny, organizowany przez młodzieżową przybudówkę Czerwonego Krzyża. Jeden z wychowawców poprosił chłopca, aby pokazał mu zdjęcia rodzinnego domu, wypytywał o rozkład pomieszczeń i w którym pokoju sypia. - Byłem pewny na 80 procent, że opiekun miał na imię Martin - opowiada Martin W. Mężczyzna wysłał e-maila na adres specjalnej grupy dochodzeniowej. Funkcjonariusze bez trudu ustalili, że chodzi o Martina N.. W międzyczasie przeanalizowali zawartość twardego dysku, znalezionego w mieszkaniu pedagoga. Wśród tysięcy zdjęć znajdowały się fotografie Dennisa Kleina i Dennisa Rostela. Śledczy natrafili także na zdjęcia, jakie Martin N. zrobił ośmioletniemu Marcowi B.  w ”zielonej szkole” w Wulsbüttel, latem 1999 roku.

Rankiem, 13 kwietnia 2011 roku specjalna jednostka policji obstawia mieszkanie Martina N. przy Jägerstraße w hamburskiej dzielnicy Harburg. Na pobliskim parkingu czekają w gotowości Martin Erftenbeck, szef specjalnej komisji śledczej oraz monachijski profiler Alexander Horn. Trzymają w ręku nakaz przeszukania mieszkania i pobrania próbki śliny. Sędzia śledczy odmówił wydania nakazu aresztowania Martina N..

Policja rusza do akcji o godzinie 6.40. Komisarz  Erftenbeck i profiler Horn przejmują podejrzanego. Martin N. zgadza się, aby pojechać do Verden, gdzie pracuje specjalna grupa dochodzeniowa. Horn siada za kierownicą, a  Erftenbeck z tyłu, obok Martina N. - W czasie jazdy zapoznałem go z  wynikami analizy DNA - opowiada Martin Erftenbeck. - Zrobiło mu się słabo, wymiotował, trzy razy musieliśmy zjeżdżać z autostrady - wspomina komisarz. Po przybyciu na miejsce Martinowi N. zrobiono zdjęcie i pobrano odciski palców. Potem przystąpiono do przesłuchania. - Zapytał, jakie mamy przeciwko niemu dowody - relacjonuje Alexander Horn. - Pokazaliśmy mu zdjęcia. Wiedzieliśmy także, że wynajął domek letniskowy w Danii, w pobliżu miejsca, gdzie znaleziono ciało Dennisa Rostela. Mieliśmy także zeznanie Martina W.

Pierwszego dnia Martin N. nie przyznał się do winy. Następnego dnia wyprowadzono go z celi o godzinie 11.35. Narzekał, że bardzo źle spał tej nocy, prześladowały go w snach tysiące ludzi. - Wtedy komisarz Erftenbeck opuścił pokój przesłuchań i zostawił mnie z podejrzanym - kontynuuje Alexander Horn. - Martin N. sprawiał wrażenie, jakby toczył ze sobą wewnętrzną walkę. Wytłumaczyłem, że jestem tu po to, aby mu pomóc. Jeszcze raz wyciągam do niego pomocną dłoń. Tylko od niego zależy, czy ją przyjmie. Wtedy chwycił mnie za rękę, oparł się na moim ramieniu i zaczął szlochać. Wyłkał, że panicznie bał się tej chwili, a zwłaszcza reakcji mediów. Mówił, że i tak przysporzył matce wiele zmartwień. Zapytałem go, czy jest ”czarnym mężczyzną”, a on potwierdził, że jest człowiekiem, którego szukamy.

Pierwszego dnia procesu Martin N. milczał jak kamień przed sądem krajowym w Stade. Drugiego dnia obrońca odczytał  oświadczenie, w którym Martin N. przyznał się do zabicia Stefana Jahra, Dennisa Rostela i Dennisa Kleina ze strachu przed zdemaskowaniem. Akt oskarżenia zarzuca mu wykorzystanie seksualne dwudziestu chłopców. Wiele ofiar pamięta fragmentarycznie, niektóre przestępstwa miały miejsce wiele lat temu i zlały się jedną całość.  Martin N.  nie przyznaje się do dziewięciu, zarzucanych mu czynów. Twierdzi, że jest  przerażony skutkami swego postępowania, odczuwa głęboki wstyd i dręczą go wyrzuty sumienia. Zdaje sobie sprawę z tego, że zadał niewyobrażalne cierpienia zarówno rodzicom, jak i dzieciom. Oświadczył, że w czasie odbywania długiej kary chce zrozumieć motywy swego postępowania i prosi o fachową pomoc terapeutyczną.

Obrońca oświadczył, że jego klient chce skorzystać z przysługujacego mu prawa do milczenia. Tymczasem wiele pytań ciągle czeka na wyjaśnienie. Śledczy nie mogą odczytać plików zapisanych na twardym dysku w komputerze Martina N., ponieważ zabezpieczono je hasłem, a Martin N. odmawia jego ujawnienia. Tłumaczy, że nie chce narażać na kłopoty bliskich mu osób. W trakcie procesu do mieszkania Martina N. wprowadził się nowy lokator. W wyciągu nad kuchenką znalazł kolejny twardy dysk, także zabezpieczony hasłem. Jakie skrywa tajemnice, że  Martin N. ukrył go w  schowku?

Śledczym nie daje spokoju jeszcze jedna poszlaka o numerze 7353. Chodzi o osobę ukrywającą się pod tajemniczym pseudonimem: GerdX. Komisarz Erftenbeck opowiada, że przez dziesięć lat Martin N. posługiwał się nim do czatowania na forach dla pedofilów. Niestety, policji brakuje twardych dowodów, choć wie, że Martin N. zdradził jednemu z zaprzyjaźnionych internautów, iż używa pseudonimu GerdX. Sędzia, ławnicy, oskarżyciele posiłkowi, obrońca i biegli psychiatrzy zapoznali się w czasie przerwy świątecznej w procesie z treścią 4,5 tys.  postów, umieszczonych przez oskarżonego w internecie. Niektóre wpisy każą wątpić, czy jedynym motywem mordercy Stefana Jahra, Dennisa Rostela i Dennisa Kleina był strach przed zdemaskowaniem. Komisarz Erftenbeck cytuje komentarz z  września 2001 roku, napisany na kilka dni przed zamordowaniem Dennisa Kleina. W tym samym czasie, gdy samoloty kierowane przez terrorystów wbiły się w bliźniacze wieże World Trade Center w Nowym Jorku, jeden z internautów napisał na "portalu dla chłopców", że zelektryzowała go wiadomość o tym, iż nareszcie Amerykanie dostali porządnego łupnia. Martin N. alias GerdX odpisał: "Mnie natomiast podnieca wyobrażenie, że dzieciaki wpadają w ręce mordercy seksualnego".


irenaanna /Pszczoła/
http://www.11street.pl/vardata/gify/smerfy/smerfy002.gif

Offline

Świat jest taki wspaniały a ludzie tego nie doceniają. Pamiętaj co masz zrobić jutro zrób dziś . Pajacyk, Wspieraj Dobro, Okruszek, Polskie Serce, Habitat, Pusta Miska, Wyklikaj Żywność - Kliknij i Pomóż

Stopka forum

RSS
Powered by PunBB
© Copyright 2002–2008 PunBB
Polityka cookies - Wersja Lo-Fi


Darmowe Forum | Ciekawe Fora | Darmowe Fora
www.motofani-podkarpacie.pun.pl www.sloneczny-stok.pun.pl www.exilecreeps.pun.pl www.danji.pun.pl www.prawodzienne.pun.pl